บทนำ Bangunan Dalam Bahasa Inggris2
ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเจอร์แมนิก์ที่ใช้พูดกันครั้งแรกในอังกฤษในช่วงต้นยุคกลาง และปัจจุบันเป็นภาษาที่ใช้พูดกันมากที่สุดในโลก[4] ประชากรส่วนใหญ่ในหลายประเทศพูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแรก รวมถึงสหราชอาณาจักร ไอร์แลนด์ สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และประเทศในแถบแคริบเบียนจำนวนหนึ่ง รวมทั้งเป็นภาษาราชการในเกือบ 60 ประเทศอธิปไตย ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ที่มีผู้พูดมากเป็นอันดับสามของโลก รองจากภาษาจีนกลางและภาษาสเปน[5] ภาษาอังกฤษยังใช้เป็นภาษาที่สองและเป็นภาษาราชการโดยสหภาพยุโรป เครือจักรภพแห่งสหประชาชาติ และสหประชาชาติ ตลอดจนองค์กรอื่นๆ อีกหลายแห่ง
ภาษาอังกฤษพัฒนาขึ้นครั้งแรกในอาณาจักรแองโกล-แซกซอนของอังกฤษ และตอนนี้คือทางตะวันออกเฉียงใต้ของสกอตแลนด์ หลังจากการขยายอิทธิพลของอังกฤษในศตวรรษที่ 17 และ 20 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ ภาษาอังกฤษได้แพร่หลายไปทั่วโลก[6][7][8][9] นอกจากนี้ การใช้ภาษาอังกฤษอย่างแพร่หลายยังเป็นผลมาจากการแพร่กระจายของวัฒนธรรมและเทคโนโลยีของสหรัฐอเมริกาซึ่งครอบงำตลอดศตวรรษที่ 20[10] สิ่งเหล่านี้ทำให้ภาษาอังกฤษกลายเป็นภาษาหลักและไม่เป็นทางการ (โดยพฤตินัย) ถือเป็นภาษากลางในส่วนต่างๆ ของโลก[11][12]
ในอดีต ภาษาอังกฤษมีต้นกำเนิดมาจากการผสมผสานของภาษาถิ่นที่เกี่ยวข้อง ซึ่งรู้จักกันในปัจจุบันว่าภาษาอังกฤษแบบเก่า ซึ่งถูกนำเข้ามาทางชายฝั่งตะวันออกของเกาะบริเตนใหญ่โดยผู้ตั้งถิ่นฐานดั้งเดิม (แองโกล-แซกซอน) ในศตวรรษที่ 5; คำว่าภาษาอังกฤษมาจากชื่อของเผ่าแองเกิลส์[13] พวกแองโกล-แซกซอนเองก็มาจากภูมิภาคแองเจลน์ (ปัจจุบันคือชเลสวิก-โฮลชไตน์ ประเทศเยอรมนี) ภาษาอังกฤษในยุคแรกยังได้รับอิทธิพลมาจากภาษานอร์สโบราณหลังจากที่พวกไวกิ้งพิชิตอังกฤษในศตวรรษที่ 9 และ 10
การพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในศตวรรษที่ 11 เห็นว่าภาษาอังกฤษได้รับอิทธิพลจากภาษาฝรั่งเศสแบบนอร์มันด้วย และคำศัพท์และการสะกดคำในภาษาอังกฤษเริ่มได้รับอิทธิพลจากภาษาละตินแบบโรมัน (แม้ว่าภาษาอังกฤษเองจะไม่ใช่ภาษาโรมานซ์ก็ตาม)[14][15] ซึ่งกลายมาเป็น เรียกว่าภาษาอังกฤษยุคกลาง การเปลี่ยนเสียงสระที่เริ่มขึ้นทางตอนใต้ของอังกฤษในศตวรรษที่ 15 เป็นหนึ่งในเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เป็นเครื่องหมายของการเปลี่ยนจากภาษาอังกฤษยุคกลางเป็นภาษาอังกฤษยุคใหม่
นอกจากแองโกล-แซกซอนและภาษาฝรั่งเศสแบบนอร์มันแล้ว คำจำนวนมากในภาษาอังกฤษยังมีรากศัพท์จากภาษาละติน เนื่องจากภาษาละตินเป็นภาษากลางของคริสตจักรคริสเตียนและเป็นภาษาหลักในหมู่ปัญญาชนชาวยุโรป[16] และได้กลายเป็นพื้นฐานของ คำศัพท์สำหรับภาษาอังกฤษสมัยใหม่
จากประสบการณ์การผสมผสานของคำต่างๆ จากภาษาต่างๆ ตลอดประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่มีคำศัพท์ขนาดใหญ่มาก มีการสะกดคำที่ซับซ้อนและผิดปกติ โดยเฉพาะเสียงสระ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ไม่ได้เป็นเพียงการผสมผสานระหว่างภาษายุโรปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหลายภาษาทั่วโลกด้วย พจนานุกรมภาษาอังกฤษของอ็อกซ์ฟอร์ดมีรายการคำศัพท์ต่างๆ กว่า 250,000 คำ ไม่นับรวมคำศัพท์ทางเทคนิค วิทยาศาสตร์ และสแลงซึ่งมีจำนวนมากเช่นกัน
ภาษาอังกฤษพัฒนาขึ้นครั้งแรกในอาณาจักรแองโกล-แซกซอนของอังกฤษ และตอนนี้คือทางตะวันออกเฉียงใต้ของสกอตแลนด์ หลังจากการขยายอิทธิพลของอังกฤษในศตวรรษที่ 17 และ 20 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ ภาษาอังกฤษได้แพร่หลายไปทั่วโลก[6][7][8][9] นอกจากนี้ การใช้ภาษาอังกฤษอย่างแพร่หลายยังเป็นผลมาจากการแพร่กระจายของวัฒนธรรมและเทคโนโลยีของสหรัฐอเมริกาซึ่งครอบงำตลอดศตวรรษที่ 20[10] สิ่งเหล่านี้ทำให้ภาษาอังกฤษกลายเป็นภาษาหลักและไม่เป็นทางการ (โดยพฤตินัย) ถือเป็นภาษากลางในส่วนต่างๆ ของโลก[11][12]
ในอดีต ภาษาอังกฤษมีต้นกำเนิดมาจากการผสมผสานของภาษาถิ่นที่เกี่ยวข้อง ซึ่งรู้จักกันในปัจจุบันว่าภาษาอังกฤษแบบเก่า ซึ่งถูกนำเข้ามาทางชายฝั่งตะวันออกของเกาะบริเตนใหญ่โดยผู้ตั้งถิ่นฐานดั้งเดิม (แองโกล-แซกซอน) ในศตวรรษที่ 5; คำว่าภาษาอังกฤษมาจากชื่อของเผ่าแองเกิลส์[13] พวกแองโกล-แซกซอนเองก็มาจากภูมิภาคแองเจลน์ (ปัจจุบันคือชเลสวิก-โฮลชไตน์ ประเทศเยอรมนี) ภาษาอังกฤษในยุคแรกยังได้รับอิทธิพลมาจากภาษานอร์สโบราณหลังจากที่พวกไวกิ้งพิชิตอังกฤษในศตวรรษที่ 9 และ 10
การพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในศตวรรษที่ 11 เห็นว่าภาษาอังกฤษได้รับอิทธิพลจากภาษาฝรั่งเศสแบบนอร์มันด้วย และคำศัพท์และการสะกดคำในภาษาอังกฤษเริ่มได้รับอิทธิพลจากภาษาละตินแบบโรมัน (แม้ว่าภาษาอังกฤษเองจะไม่ใช่ภาษาโรมานซ์ก็ตาม)[14][15] ซึ่งกลายมาเป็น เรียกว่าภาษาอังกฤษยุคกลาง การเปลี่ยนเสียงสระที่เริ่มขึ้นทางตอนใต้ของอังกฤษในศตวรรษที่ 15 เป็นหนึ่งในเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เป็นเครื่องหมายของการเปลี่ยนจากภาษาอังกฤษยุคกลางเป็นภาษาอังกฤษยุคใหม่
นอกจากแองโกล-แซกซอนและภาษาฝรั่งเศสแบบนอร์มันแล้ว คำจำนวนมากในภาษาอังกฤษยังมีรากศัพท์จากภาษาละติน เนื่องจากภาษาละตินเป็นภาษากลางของคริสตจักรคริสเตียนและเป็นภาษาหลักในหมู่ปัญญาชนชาวยุโรป[16] และได้กลายเป็นพื้นฐานของ คำศัพท์สำหรับภาษาอังกฤษสมัยใหม่
จากประสบการณ์การผสมผสานของคำต่างๆ จากภาษาต่างๆ ตลอดประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่มีคำศัพท์ขนาดใหญ่มาก มีการสะกดคำที่ซับซ้อนและผิดปกติ โดยเฉพาะเสียงสระ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ไม่ได้เป็นเพียงการผสมผสานระหว่างภาษายุโรปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหลายภาษาทั่วโลกด้วย พจนานุกรมภาษาอังกฤษของอ็อกซ์ฟอร์ดมีรายการคำศัพท์ต่างๆ กว่า 250,000 คำ ไม่นับรวมคำศัพท์ทางเทคนิค วิทยาศาสตร์ และสแลงซึ่งมีจำนวนมากเช่นกัน
เพิ่มเติม
